Jak mogliście przeczytać w pierwszej części artykułu, drifting jak na tak młode dziecko motoryzacyjnej rywalizacji przebył naprawdę sporą i długą drogę. Stopniowo ewoluował z nielegalnej i ulicznej sceny do profesjonalnej i oficjalnej organizacji. W latach od 1999 do 2001 roku nastąpiły kluczowe i przełomowe zmiany mające zdecydowanie pozytywny wpływ na dalsze perspektywy rozwoju tej dyscypliny zarówno w Japonii, jak i na całym świecie. Po kilku latach sponsorowania oraz organizowania amatorskich zawodów driftowych założyciel Option Magazine i twórca imprez wystawowych z cyklu Tokyo Auto Salon pana Daijiro Inada wykonał odpowiednie ruchy na szachownicy. Współpracując z legendą driftingu Keiichim Tsuchiya powołał do życia w pełni profesjonalną i oficjalną ligę driftingową pod nazwą D1 Professional Drift Grand Prix Series.

Oficjalne logo D1 Professional Drift Grand Prix Series.

Zacznijmy jednak od samego początku i cofnijmy się parę lat wstecz. W dokładnie rok od ukazania się pierwszego wydania magazynu Video Option, a było to w 1988 roku powstał zalążek dzisiejszego D1GP. Prywatna wizja Inady dotycząca driftingu zaczynała przybierać realne kształty. W 1989 roku Inada i DK zapoczątkowali inicjatywę profesjonalnych zawodów driftowych na terenie Japonii. Keiichi Tsuchiya został gospodarzem, organizatorem i przede wszystkim sędzią owych zawodów. Dzięki temu masa drifterów słynąca ze swoich nocnych wyczynów mogła sprawdzić się w legalnej rywalizacji i pokazać czego nauczyła ich ulica. Od tego momentu poziom i umiejętności zawodników startujących w tych imprezach stale się podnosił, a co ważniejsze cześć zawodników z czasem zdecydowanie zostawiła konkurencję w tyle. Powstał grupa ludzi, która dominowała na wszelkich edycja zawodów w wielu zakątkach Japonii. Taki obrót rywalizacji sprawił, że założyciele postanowili przekształcić całkowicie system rozgrywania zawodów i dostosować go do rosnącego poziomu uczestników.

Sześćdziesięcioletni Daijiro Inada i jego Nissan 240SX.

W październiku 2000 roku stworzono sezon zawodów oparty na cyklu pięciu wyścigów, a całą edycje nazwano All Japan Professional Drift Championship (全日本プロドリフト選手権, Zen Nihon Puro Dorifuto Sensyuken). Pierwsze co dało się zauważyć po nowej edycji to zdecydowana rozbudowa samej organizacji zawodów. Na stanowiskach sędziowskich zasiadło dwóch weteranów driftowej sceny w osobie Keiichiego Tsuchiya i Manabu Orido, komentatorem został Manabu Suzuki, a za sprawy techniczne, inspekcje maszyn oraz serwis odpowiadał znacznie większy niż poprzednio personel Kitahara i Takayasu Ozaku. Dodatkowo każda edycja miała swoje oficjalne rozpoczęcie, a Inada i Eiji Yamada (jeden z kierowców wyścigowych znany pod pseudonimem Tarzan) robili pokazową rundę na torze. Pierwszy wyścig sezonu 2000 odbył się na torze w Ebisu w prefekturze Fukushima na wyspie Honsiu. Wtedy do walki przystąpiło czterdziestu uczestników, a obserwował ich tłum w postaci trzech tysięcy fanów driftingu. Podczas tego sezonu system rywalizacji wyglądał tak, że każdy z zawodników był oceniany z osobna w swoich indywidualnych przejazdach.

Uczestnicy podczas zawodów na torze w Ebisu.

Kolejny sezon przyniósł następne, daleko idące zmiany. Przede wszystkim zatwierdzono nową nazwę dla organizacji i zmieniono ją na D1 Grand Prix. Od drugiej rundy sezonu 2001 zmieniony został także system oceniania zawodników. Jak już wcześniej pisałem każdy z nich oceniany był do tego momentu indywidualnie, jednak tym razem wprowadzono system pojedynków jeden na jeden, który zdecydowanie podniósł atrakcyjność widowiska. Owe pojedynki zostały nazwane Tsuiso (twin run), co w tłumaczeniu oznacza podwójny bieg. Pomysł na wprowadzenie tego rodzaju rywalizacji został zaczerpnięty prosto z ulicy, gdzie walka jeden na jednego była tradycją od wielu lat w wyścigach Touge na górskich zboczach, o których pisałem w pierwszej części artykułu. Bitwy Tsuiso okazały się strzałem w dziesiątkę, a widzowie na trybunach szaleli widząc dwa driftujące blisko siebie auta. Niektóre popisy jazdy bokiem odbywały się praktycznie zderzak w zderzak, a to uwielbiają tłumy gapiów zjeżdżające się, aby obserwować podobne wyczyny i podziwiać precyzyjnej umiejętności panowania nad pojazdem. W 2002 roku nastąpiła kolejna zmiana w zasadach turnieju. Tym razem eksperymentowano z ilością zawodników jadących w finałowych rundach Tsuiso. Początkowo zredukowano liczbę finalistów z dziesięciu do ośmiu, a następnie zwiększano ją do dwunastu, a następnie do szesnastu startujących.

Ujęcie z rywalizacji w konkurencji Tsuiso.

W przeciągu pierwszych trzech lat popularność D1GP rosła w ogromnym tempie. Po 2002 roku do walki na driftowym ringu przystępowało już około stu różnych drużyn, a liczba widzów zasiadających na trybunach często dochodziła nawet i do czterech tysięcy sztuk. Nie jest to może wynik na miarę sportów drużynowych takich, jak piłka nożna, czy koszykówka, ale w świecie zawodów motoryzacyjnych jest to już bardzo przyzwoity wynik. D1GP stało się czymś naprawdę poważnym, a obecnie uczestnicy stale inwestują coraz to większe środki finansowe w odpowiednie przygotowania swoich bolidów. Niektóre dzisiejsze maszyny warte są nawet i równowartość około dwustu tysięcy dolarów, a podzespoły jakie w nie upchano są najwyższej jakości. To wszystko spowodowało, że z czasem główni gracze rynku wtórnego tacy jak BLITZ, HKS, YOKOHAMA, Cusco, Top Secret czy A'PEXi zdecydowali się na stałe sponsorować coroczne edycje D1 Grand Prix upatrując w tym szanse na pokaźne zyski. Co więcej niektórzy producenci w kolejnych sezonach wystawiali kompletne drużyny do walki o mistrzostwo. Przykładowo jedną z takich drużyn sięgającą po tytuł w 2003 roku był ekipa A'PEXi.

Flagowa Mazda RX7 FD3S drużyny A'PEXi, w której Youichi Imamura zdobył mistrzostwo D1GP w sezonie 2003.

Wyżej wspomniany team A'PEXi nie został wymieniony przypadkowo. Po 2003 roku Daijiro Inada wykonał kolejny ruch i postanowił przenieść swoje doświadczenie zdobyte na rynku japońskim poza granice swojej ojczyzny. Oczywiście nie trzeba być mocno przewidującym, by wpaść na to, że pierwszym krajem po Japonii, w którym D1 zapuściło swoje korzenie były Stany Zjednoczone. Japońska motoryzacja od bardzo dawna kusi mieszkańców gospodarczego lidera świata, więc drifting bez problemów znalazł tam następną rzeszę wyznawców. W zamyśle Inady i innych osób współtworzących D1 było, aby doszło do konfrontacji najlepszych jeźdźców z Kraju Kwitnącej Wiśni z kierowcami z USA. Jednak dodatkowy warunek spełniający całość wizji był jeszcze jeden, a mianowicie taki, aby przede wszystkim Amerykanie wystawili do walki swoje maszyny. Japońcy chcieli rywalizować z odpowiednio przebudowanymi american muscle, a nie z tym co mieli u siebie. Niestety to założenie początkowo nie zostało jednak do końca spełnione.

Drużyna A'PEXi po zwycięstwie na swoim terenie w sezonie 2003 została wysłana za wielką wodę pod dowództwem Toshiego Hayamy. Hayama nie dość, że jest świetnym drifterem i specjalistą technicznym firmy A'PEXi to do tego całe swoje życie podporządkował driftowi. Obserwował go od najmłodszych lat i dzięki temu został też świetnym komentatorem, który wręcz symultanicznie tłumaczy to co dzieje się na torze. Jak ciekawostkę podam, że mogliście go zobaczyć np w filmie "The Fast and the Furious: Tokyo Drift", kiedy wpuszcza ulicznych drifterów na podziemny parking w Tokyo. Hayama poprowadził pierwsze pojedyncze zawody na terenie USA, które odbyły się na torze Irwindale Speedway w miejscowości Irwindale w stanie Kalifornia. Odpowiadał tam zarówno za komentowanie, jak i organizację.

Toshi Hayama.

Obecnie D1GP w USA i tak można nazwać japońskim, ponieważ wygląda to tak, że na szesnastu zawodników może trzech, czterech reprezentantów wchodzi do ścisłego finału. Pierwszym zawodnikiem amerykańskim, który awansował do ścisłej ósemki podczas wspomnianego wyścigu w Irwindale był Rhys Millen za kierownicą Pontiaca GTO. Obecnie trwa ciągła dominacja przedstawicieli narodu, w którym powstał drifting, choć to nikogo nie dziwi. Jeśli chodzi o maszyny to tu zasada jest podobna. W większości są to auta japońskie, ale jest też Ford Mustang GT za kółkiem którego siedzi Vaughn Donald Gittin, Jr i Dodge Viper SRT/10 prowadzony przez Samuel Hubinette.

Następnie trzeba też nadmienić, że po roku 2004 pojawia się wiele mniej lub bardziej istotnych zmian. Między innymi cały czas zmieniają się sponsorzy, a w czołowej nazwie pojawia się firma Autobacs, która do dziś jest głównym sponsorem D1. Autobacs zostało założone przez pana Toshio Sumino w 1947 roku w Osace i jest firmą sprzedającą wszystkie rodzaje samochodów, od osobowych po sportowe, jak i te tuningowane. Firma od 1969 roku stale angażuje się w sponsoring motosportu w Japonii, a na ternie kraju ma ponad sto placówek handlowych. Warto też wspomnieć o tym, że w tym samym roku Manabu Orido przestaje być sędzią D1 i wraca do rywalizacji w JGTC (Japan Grand Touring Car Championship).

Jeden z ogromnych salonów Autobacs w mieście Nagoya.

W 2006 roku Inada decyduje się na uruchomienie D1GP w kolejnych krajach. W tym samym czasie ruszają sezony w Malezji i Nowej Zelandii, jak również na terenie Wielkiej Brytanii rozgrywane są zawodu pokazowe, gdzie zjeżdżają się wszystkie ważne osobistości związane z driftem. Na daną chwilę w UK nie ma jeszcze oficjalnie i pełnoprawnej ligi D1, ale czas pokaże czy i na Wyspach odbywać się będą regularne sezony.

Na koniec chciałbym zaznaczyć, że wszystko to co zostało napisane powyżej jest w pobieżnym skrócie, a całość jest zdecydowanie bardziej złożona. Sumując to wszystko należy również pamiętać o tym, że od samego początku każdej imprezie z cyklu D1GP towarzyszy Video Option, które regularnie relacjonuje wszystko na łamach swojego magazynu. Dzięki temu fani driftingu praktycznie są w stanie śledzić wszystko na bieżąco, a samo Option ma ogromy wkład w popularyzowanie tej dyscypliny. Poniżej znajdziecie tabele, w których można odnaleźć kolejnych mistrzów poszczególnych sezonów, a za jakiś czas zapraszam na następną część artykułu, w której skupimy się bardziej na drużynach D1, regulacjach sędziowskich i innych aspektach, które nie zostały poruszone w tej części.

Serdecznie Zapraszam.

TABELE I KLASYFIKACJE:

Zwycięzcy poszczególnych sezonów i edycji:

Klasyfikacja zwycięstw poszczególnych samochodów:

Całościowa klasyfikacja punktowa wszystkich sezonów:

Pierwsza część artykułu.